Gedachten over “A Cypherpunk’s Manifesto”, deel 2
*Wanneer twee partijen interacties hebben, dan heeft elk van hen een herinnering hieraan. Elk van deze partijen kan spreken over zijn eigen herinnering hieraan; hoe zou iemand dit kunnen voorkomen? Men zou er wetten tegen kunnen aannemen, maar de vrijheid van spreken is, nog meer dan privacy, fundamenteel voor een open samenleving; we streven er niet naar ook maar enige uiting te beperken. Als meerdere partijen gezamenlijk spreken in hetzelfde forum, kan elk van hen met ieder van de anderen spreken en kennis vergaren over individuen en andere partijen. De macht van electronische communicatie heeft zulke groeps-spraak mogelijk gemaakt, en dit zal niet verdwijnen alleen omdat wij dat zouden willen.*
Deze paragraaf onthult een van de basale problemen die we tegenwoordig tegenkomen met betrekking tot onze informatie op het internet en social media in het bijzonder: zodra je niet langer de enige eigenaar van je persoonlijke data bent, heb je geen controle meer over de verspreiding ervan.
Het meest in het oog springende voorbeeld hiervan is natuurlijk je data op de servers van een derde partij die gehackt kan worden, maar het heeft ook betrekking op het delen van informatie die je deelt met relaties op social media, of zelfs met het feit dat social media de mogelijkheid geven data te delen van “vrienden van vrienden”.
Dit is wat dit Manifest bedoelt wanneer het in een digitale setting spreekt over “Wanneer twee partijen interacties hebben, dan heeft elk van hen een herinnering hieraan.”
Het werkt natuurlijk eigenlijk hetzelfde in ons dagelijks leven: wanneer je een relatie iets over jezelf vertelt, dan kunnen ze dit delen. We zijn hier relatief goed aan gewend. Wanneer je iemand niet goed kent, zul je niet snel geneigd zijn gevoelige informatie die je schade toe kan brengen te delen.
Maar dit is niet anders dan de mensen die hun avondje uit delen op mensen hun tijdslijn en die daarna ontslagen werden omdat ze op hun werk hoorden te zijn. Als hun baas toegang heeft tot die tijdslijn, dan is dit de vorm die digitale en automatische “roddel” aanneemt.
Het is dit soort automatische “roddel” (noem het een datalek als je wilt) waar we ons veel meer bewust van moeten worden en die we niet kunnen oplossen door simpelweg niet meer te spreken of te communiceren. Het is een geautomatiseerd proces dat bijna onmogelijk te stoppen is wanneer je digitale media gebruikt.
Dit Manifest gaat daarna in op mogelijke oplossingen.